Θα σας φανεί παράξενο, αλλά ακόμα και σήμερα η επίσκεψη σ’ έναν Σύμβουλο Ψυχικής Υγείας μοιάζει ταμπού. Υπάρχουν όμως περίοδοι της ζωής μας που αυτές οι επισκέψεις είναι ζωτικής σημασίας!
Ένας μπαχτσές γεμάτος φόβους που έχεις μάθει να τρέφεσαι από εκεί. Γνώριμο, οικείο, καλά περιφραγμένο με το δικό σου λίπασμα και το δικό σου νερό!
«Ένιωθα πολύ μόνος για μεγάλο χρονικό διάστημα. Οι φίλοι μου, η οικογένειά μου, θύμωναν μαζί μου, δεν μπορούσαν να με καταλάβουν. Η αλήθεια είναι ότι ούτε εγώ μπορούσα να καταλάβω τον εαυτό μου. Όταν τα πράγματα χειροτέρεψαν, αποφάσισα να ζητήσω βοήθεια από έναν ψυχίατρο. Θυμάμαι πόσο δύσκολο μου ήταν να πάρω την απόφαση να κλείσω ραντεβού και πόσο ανακουφιστικό όταν ένιωσα ότι όταν του μιλάω είναι εκεί για μένα, με αποδέχεται και δε με χαρακτηρίζει. Όταν έφτασε η στιγμή που διαγνώστηκε η διπολική διαταραχή, ένιωσα φόβο μέσα μου ότι θα χάσω τον έλεγχο της ζωής μου, όμως σήμερα νιώθω ευγνώμων που τότε πήρα την απόφαση να το ψάξω και κατάφερα να είμαι σήμερα λειτουργικός και να νιώθω καλά με τον εαυτό μου». Λόγια από ένα νέο άνθρωπο που έκανε τη σωστή κίνηση και δεν γύρισε την πλάτη στο πρόβλημά του.
Σκοτωμός κάθε μέρα. Καβγάδες, βαριές κουβέντες, άρρωστες καταστάσεις. Τους ακούς και λες «φτάνει». Όμως δε φτάνει τελικά. Κάθε μέρα το ίδιο σενάριο, κάθε μέρα το ίδιο σκηνικό. Εκεί, σταθεροί στο ρόλο τους. Έχουν μάθει τόσο καλά το ρόλο τους, που κάθε μέρα ακούς τους ίδιους διαλόγους. Καμία πρωτοτυπία.
Και είναι και αυτές οι στιγμές που τα πράγματα ξεφεύγουν απ’ τον έλεγχο. Θέλεις τόσο πολύ να βοηθήσεις τον δικό σου άνθρωπο, όμως κάθε σου λέξη πέφτει στο κενό. Στην αρχή ξεγελιέσαι, σκέφτεσαι ότι είστε δυο και θα βρείτε μαζί τη λύση. Ο δικός σου φίλος, ο άνθρωπος που μερόνυχτα έχετε μοιραστεί τα πάντα και τώρα σε χρειάζεται. Θες να ‘σαι εκεί για εκείνον μ’ όλο σου το είναι, πονάς διπλά όταν τον βλέπεις να υποφέρει, συνειδητοποιώντας τη φθορά. Δε βρίσκεις λόγια, δεν έχεις τρόπο να τον βοηθήσεις ν’ ανακάμψει, όμως θες τόσο πολύ να κάνεις κάτι!
«Έφτασα σ’ αυτή την ηλικία, μαμά, κι αρνούμαι να αποδεχτώ αυτό που εντοπίζω. Γιατί, μαμά, νόμιζα ότι η κόρη έχει την καλύτερη φίλη δίπλα της, όμως πόσο λάθος σκέψη!
Είναι κι αυτά τα κομμάτια του εαυτού μας που δε θέλουμε να τα δεχτούμε, μα τα φέρνει έτσι η ζωή που όλο και κάποιος θα βρεθεί στον δρόμο μας και θα τα βρούμε κι αυτά μπροστά μας. Τότε, με πάθος, θα κρίνουμε αυτούς τους άλλους, για να μη στραφούμε σε μας.
Μοναξιά επιλέγεις σήμερα. Άλλη μια σχέση χωρίς νόημα, άλλη μια απόρριψη γραμμένη στο ημερολόγιό σου. Σ’ ακύρωσε, ή μάλλον ακυρώθηκες κι έκανες τα πάντα για να επιβεβαιωθείς. Αυτή η εμμονή του μυαλού σου ότι δεν αξίζεις, ότι δεν ξέρεις, ότι δεν μπορείς, ότι θ’ αποτύχεις, σ’ έχει κάνει να μαζεύεις πανωλεθρίες. Τις επιλέγεις τις αποτυχίες, και θυμώνω με ‘σένα. Μ’ εξοργίζεις!
Συχνά ακούω φίλους, συγγενείς, συναδέλφους, ν’ αποθαρρύνονται με τη δουλειά τους, να νιώθουν ότι συνέχεια είναι μ’ ένα άγχος και κυνηγάνε τον χρόνο, κι όλο αυτό δεν έχει σταματημό. Υποχρεώσεις, deadlines, σφήνες και μια μόνιμη τρέλα. Κάπου εκεί ανάμεσα χάνεται το κέφι, χάνεται το κίνητρο κι εμείς γινόμαστε διεκπεραιωτικά όργανα, εκτελεστικές μηχανές, χωρίς ενδιαφέρον γι’ αυτό που κάνουμε.
Κι εκεί που νομίζεις πως όλα κυλάνε καλά, εκεί που χαμογελάς μες στη λιακάδα και λες «μια χαρά είμαι», έρχεται απ’ το πουθενά η καταιγίδα. Κι εσύ με το κοντομάνικο, στέκεσαι κάτω απ’ τη βροχή, αιφνιδιασμένος. Το μυαλό κόλλησε, ο χρόνος ξαφνικά σταμάτησε, κι εσύ εκεί, βρεγμένος κι ανήμπορος να σκεφτείς.
Μάθε Περισσότερα
© 2020 Createthelifeyoudesire.gr – All rights reserved.
© 2020 Createthelifeyoudesire.gr – All rights reserved.