Αναπολώ την ανεμελιά, αναπολώ εκείνα τα χρόνια που όλοι μας τα βλέπαμε όλα πιο απλά και δε λειτουργούσαμε με τόσο άγχος στην καθημερινότητά μας. Τα τελευταία χρόνια όπου και να στραφώ βλέπω ανθρώπους αγχωμένους και το δυσάρεστο είναι πως βλέπω και νέα παιδιά να βιώνουν άγχος. Προβληματίζομαι και παράλληλα απορώ όταν συνειδητοποιώ ότι εγκλωβιζόμαστε, θεωρώντας πως δεν υπάρχει καμία διέξοδος από καταστάσεις που μας ζορίζουν. Είναι, όμως, αλήθεια αυτή η σκέψη που επικρατεί και μας μπλοκάρει;