Αγάπη! Πώς μπορούμε να την ορίσουμε; Τόσο δυνατή, τόσο αναγκαία, μα πολύπλοκο να την περιγράψουμε.
Αγάπη! Πώς μπορούμε να την ορίσουμε; Τόσο δυνατή, τόσο αναγκαία, μα πολύπλοκο να την περιγράψουμε.
«Έφτασα σ’ αυτή την ηλικία, μαμά, κι αρνούμαι να αποδεχτώ αυτό που εντοπίζω. Γιατί, μαμά, νόμιζα ότι η κόρη έχει την καλύτερη φίλη δίπλα της, όμως πόσο λάθος σκέψη!
Μοναξιά επιλέγεις σήμερα. Άλλη μια σχέση χωρίς νόημα, άλλη μια απόρριψη γραμμένη στο ημερολόγιό σου. Σ’ ακύρωσε, ή μάλλον ακυρώθηκες κι έκανες τα πάντα για να επιβεβαιωθείς. Αυτή η εμμονή του μυαλού σου ότι δεν αξίζεις, ότι δεν ξέρεις, ότι δεν μπορείς, ότι θ’ αποτύχεις, σ’ έχει κάνει να μαζεύεις πανωλεθρίες. Τις επιλέγεις τις αποτυχίες, και θυμώνω με ‘σένα. Μ’ εξοργίζεις!
Τώρα που δεν αντικρίζω τα θλιμμένα μάτια σου, βάζω κάτω τις σκέψεις μου, τη λογική μου, την εμπειρία μου και θέλω να γράψω αυτές τις γραμμές για να τις διαβάσεις, να τις σκεφτείς και να βρεις τη δύναμη να προχωρήσεις. Δε θέλω να σε βάλω δίπλα και ν’ αρχίσω να δίνω συμβουλές, σκοπός μου δεν είναι να σε πιέζω να δεις τη δική μου οπτική, όμως, στόχος μου είναι να κάνω ό,τι μπορώ για να σε βάλω να σκεφτείς, να προβληματιστείς και να πάρεις τις αποφάσεις σου για το υπόλοιπο της ζωή σου.