Μοναξιά επιλέγεις σήμερα. Άλλη μια σχέση χωρίς νόημα, άλλη μια απόρριψη γραμμένη στο ημερολόγιό σου. Σ’ ακύρωσε, ή μάλλον ακυρώθηκες κι έκανες τα πάντα για να επιβεβαιωθείς. Αυτή η εμμονή του μυαλού σου ότι δεν αξίζεις, ότι δεν ξέρεις, ότι δεν μπορείς, ότι θ’ αποτύχεις, σ’ έχει κάνει να μαζεύεις πανωλεθρίες. Τις επιλέγεις τις αποτυχίες, και θυμώνω με ‘σένα. Μ’ εξοργίζεις!
Κι εκεί που νομίζεις πως όλα κυλάνε καλά, εκεί που χαμογελάς μες στη λιακάδα και λες «μια χαρά είμαι», έρχεται απ’ το πουθενά η καταιγίδα. Κι εσύ με το κοντομάνικο, στέκεσαι κάτω απ’ τη βροχή, αιφνιδιασμένος. Το μυαλό κόλλησε, ο χρόνος ξαφνικά σταμάτησε, κι εσύ εκεί, βρεγμένος κι ανήμπορος να σκεφτείς.
Απογοήτευση, πίκρα, θυμό; Ακριβώς δεν μπορώ να ξέρω τι νιώθεις, όταν ακούω να μου λες: «Πρέπει να μάθω ν’ αγαπάω με μέτρο και να δίνω λιγότερο. Ο καθένας κοιτάει τον εαυτό του. Εγώ σκέφτομαι τους ανθρώπους του στενού μου κύκλου, τους φίλους, τη δουλειά μου και τι, δηλαδή, πρέπει να ζητάω τ’ αυτονόητα; Λυπάμαι, δεν μπορώ να παρακαλώ για τ’ απλά»
Αναπολώ την ανεμελιά, αναπολώ εκείνα τα χρόνια που όλοι μας τα βλέπαμε όλα πιο απλά και δε λειτουργούσαμε με τόσο άγχος στην καθημερινότητά μας. Τα τελευταία χρόνια όπου και να στραφώ βλέπω ανθρώπους αγχωμένους και το δυσάρεστο είναι πως βλέπω και νέα παιδιά να βιώνουν άγχος. Προβληματίζομαι και παράλληλα απορώ όταν συνειδητοποιώ ότι εγκλωβιζόμαστε, θεωρώντας πως δεν υπάρχει καμία διέξοδος από καταστάσεις που μας ζορίζουν. Είναι, όμως, αλήθεια αυτή η σκέψη που επικρατεί και μας μπλοκάρει;
Σκαλώνει το μυαλό και τις περισσότερες φορές εγκλωβιζόμαστε σε καταστάσεις που δε μας ευχαριστούν, επειδή σκεφτόμαστε τα ίδια και τα ίδια και γινόμαστε έρμαια των σκέψεών μας. Έχοντας σε συνεχή βάση αρνητικά σενάρια στο νου μας, ταυτιζόμαστε μ’ αυτά στο βαθμό που φτάνουν πια να προκύπτουν αυτόματα, χωρίς καν να μπαίνουμε στη διαδικασία να τα επεξεργαστούμε.
Υπάρχουν άνθρωποι στη ζωή μας που ‘ναι σημαντικοί για ‘μας κι όμως ενώ θα θέλαμε να τους νιώσουμε και να τους βοηθήσουμε, κάποιες φορές δεν το έχουμε καταφέρει στο βαθμό που θα θέλαμε. Συνήθως προσπαθούμε απ’ τα υπονοούμενα να καταλάβουμε τι σκέφτεται ο συνομιλητής μας, πώς νιώθει και ποια είναι τα κίνητρα των αντιδράσεών του. Και στη συνέχεια μπαίνουμε στη διαδικασία ν’ αρχίσουμε την κριτική και να βρούμε λύσεις· τις δικές μας λύσεις. Βοηθάει, όμως, αυτό;
Από μικρά παιδιά καλούμαστε ν’ ακούμε τους φόβους των γονιών μας, των συγγενών, των δασκάλων, των φίλων, των συναδέρφων, να τους κουβαλάμε και να πρέπει να μάθουμε να ζούμε μ’ αυτούς. Σήμερα σ’ ακούω να μου λες ότι φοβάσαι σε σημείο που δεν το ελέγχεις. Αφέθηκες κι αυτό πολλαπλασιάστηκε. Φόβοι σε κυριεύουν, ο φόβος ν’ εμπιστευτείς ξανά, φόβος να κάνεις μια νέα ερωτική σχέση, φόβος να γνωρίσεις νέους ανθρώπους, φόβος μη χάσεις τη δουλειά σου πάλι. Οτιδήποτε και να σκεφτείς, πάντα υπάρχει το κακό σενάριο κι ούτε καν φαντάζεσαι ότι υπάρχει και μεγάλη πιθανότητα όλα να καταλήξουν σε happy end.
Τώρα που δεν αντικρίζω τα θλιμμένα μάτια σου, βάζω κάτω τις σκέψεις μου, τη λογική μου, την εμπειρία μου και θέλω να γράψω αυτές τις γραμμές για να τις διαβάσεις, να τις σκεφτείς και να βρεις τη δύναμη να προχωρήσεις. Δε θέλω να σε βάλω δίπλα και ν’ αρχίσω να δίνω συμβουλές, σκοπός μου δεν είναι να σε πιέζω να δεις τη δική μου οπτική, όμως, στόχος μου είναι να κάνω ό,τι μπορώ για να σε βάλω να σκεφτείς, να προβληματιστείς και να πάρεις τις αποφάσεις σου για το υπόλοιπο της ζωή σου.
«Ναι, μαμά», «Ναι, μπαμπά», «Ναι, κυρία»∙ αμέτρητα τα «ναι» που μαθαίνουμε να λέμε απ’ την παιδική μας ηλικία, για να ‘μαστε «καλά παιδιά». Περνάνε τα χρόνια, κάνουμε σχέσεις και συνεχίζουν τα «ναι», για να είμαστε «καλοί σύζυγοι», «καλοί φίλοι». Ξεκινάμε να εργαζόμαστε, μεγαλώνουν οι ευθύνες μας και τα «ναι» μας κορυφώνονται, πέφτουν σαν πυκνή βροχή στο τζάμι. Σιγά-σιγά, μάθαμε να συμβιβαζόμαστε.
Δεν είναι λίγες οι φορές που ακούω φίλους, γνωστούς, ακόμα και τον ίδιο μου τον εαυτό να λέμε ότι θέλουμε να αλλάξουμε, ότι θα θέλαμε μία άλλη ζωή κι ότι δεν είμαστε ικανοποιημένοι απ’ την καθημερινότητά μας. Απ’ την άλλη, αμέτρητες οι φορές που πήραμε την απόφαση γι’ αυτή την αλλαγή, όμως κάπου στη διαδρομή χάσαμε το μονοπάτι ή βρεθήκαμε σε αδιέξοδο και τα παρατήσαμε.
© 2020 Createthelifeyoudesire.gr – All rights reserved.
© 2020 Createthelifeyoudesire.gr – All rights reserved.
