Σκοτωμός κάθε μέρα. Καβγάδες, βαριές κουβέντες, άρρωστες καταστάσεις. Τους ακούς και λες «φτάνει». Όμως δε φτάνει τελικά. Κάθε μέρα το ίδιο σενάριο, κάθε μέρα το ίδιο σκηνικό. Εκεί, σταθεροί στο ρόλο τους. Έχουν μάθει τόσο καλά το ρόλο τους, που κάθε μέρα ακούς τους ίδιους διαλόγους. Καμία πρωτοτυπία.
Και είναι και αυτές οι στιγμές που τα πράγματα ξεφεύγουν απ’ τον έλεγχο. Θέλεις τόσο πολύ να βοηθήσεις τον δικό σου άνθρωπο, όμως κάθε σου λέξη πέφτει στο κενό. Στην αρχή ξεγελιέσαι, σκέφτεσαι ότι είστε δυο και θα βρείτε μαζί τη λύση. Ο δικός σου φίλος, ο άνθρωπος που μερόνυχτα έχετε μοιραστεί τα πάντα και τώρα σε χρειάζεται. Θες να ‘σαι εκεί για εκείνον μ’ όλο σου το είναι, πονάς διπλά όταν τον βλέπεις να υποφέρει, συνειδητοποιώντας τη φθορά. Δε βρίσκεις λόγια, δεν έχεις τρόπο να τον βοηθήσεις ν’ ανακάμψει, όμως θες τόσο πολύ να κάνεις κάτι!
«Έφτασα σ’ αυτή την ηλικία, μαμά, κι αρνούμαι να αποδεχτώ αυτό που εντοπίζω. Γιατί, μαμά, νόμιζα ότι η κόρη έχει την καλύτερη φίλη δίπλα της, όμως πόσο λάθος σκέψη!
Είναι κι αυτά τα κομμάτια του εαυτού μας που δε θέλουμε να τα δεχτούμε, μα τα φέρνει έτσι η ζωή που όλο και κάποιος θα βρεθεί στον δρόμο μας και θα τα βρούμε κι αυτά μπροστά μας. Τότε, με πάθος, θα κρίνουμε αυτούς τους άλλους, για να μη στραφούμε σε μας.
Μοναξιά επιλέγεις σήμερα. Άλλη μια σχέση χωρίς νόημα, άλλη μια απόρριψη γραμμένη στο ημερολόγιό σου. Σ’ ακύρωσε, ή μάλλον ακυρώθηκες κι έκανες τα πάντα για να επιβεβαιωθείς. Αυτή η εμμονή του μυαλού σου ότι δεν αξίζεις, ότι δεν ξέρεις, ότι δεν μπορείς, ότι θ’ αποτύχεις, σ’ έχει κάνει να μαζεύεις πανωλεθρίες. Τις επιλέγεις τις αποτυχίες, και θυμώνω με ‘σένα. Μ’ εξοργίζεις!
Κι εκεί που νομίζεις πως όλα κυλάνε καλά, εκεί που χαμογελάς μες στη λιακάδα και λες «μια χαρά είμαι», έρχεται απ’ το πουθενά η καταιγίδα. Κι εσύ με το κοντομάνικο, στέκεσαι κάτω απ’ τη βροχή, αιφνιδιασμένος. Το μυαλό κόλλησε, ο χρόνος ξαφνικά σταμάτησε, κι εσύ εκεί, βρεγμένος κι ανήμπορος να σκεφτείς.
Απογοήτευση, πίκρα, θυμό; Ακριβώς δεν μπορώ να ξέρω τι νιώθεις, όταν ακούω να μου λες: «Πρέπει να μάθω ν’ αγαπάω με μέτρο και να δίνω λιγότερο. Ο καθένας κοιτάει τον εαυτό του. Εγώ σκέφτομαι τους ανθρώπους του στενού μου κύκλου, τους φίλους, τη δουλειά μου και τι, δηλαδή, πρέπει να ζητάω τ’ αυτονόητα; Λυπάμαι, δεν μπορώ να παρακαλώ για τ’ απλά»
Αναπολώ την ανεμελιά, αναπολώ εκείνα τα χρόνια που όλοι μας τα βλέπαμε όλα πιο απλά και δε λειτουργούσαμε με τόσο άγχος στην καθημερινότητά μας. Τα τελευταία χρόνια όπου και να στραφώ βλέπω ανθρώπους αγχωμένους και το δυσάρεστο είναι πως βλέπω και νέα παιδιά να βιώνουν άγχος. Προβληματίζομαι και παράλληλα απορώ όταν συνειδητοποιώ ότι εγκλωβιζόμαστε, θεωρώντας πως δεν υπάρχει καμία διέξοδος από καταστάσεις που μας ζορίζουν. Είναι, όμως, αλήθεια αυτή η σκέψη που επικρατεί και μας μπλοκάρει;
Σκαλώνει το μυαλό και τις περισσότερες φορές εγκλωβιζόμαστε σε καταστάσεις που δε μας ευχαριστούν, επειδή σκεφτόμαστε τα ίδια και τα ίδια και γινόμαστε έρμαια των σκέψεών μας. Έχοντας σε συνεχή βάση αρνητικά σενάρια στο νου μας, ταυτιζόμαστε μ’ αυτά στο βαθμό που φτάνουν πια να προκύπτουν αυτόματα, χωρίς καν να μπαίνουμε στη διαδικασία να τα επεξεργαστούμε.
Αισθάνεσαι απογοητευμένος, γιατί ενώ έχεις γνώσεις και δυνατότητες, δεν αναγνωρίζουν οι γύρω σου την αξία σου; Βλέπεις ότι στις σχέσεις σου, ενώ έχεις πολλά να δώσεις, δυσκολεύεσαι να εκτιμηθείς; Σημαντικό συστατικό της επιτυχίας, τόσο στα επαγγελματικά όσο και στα προσωπικά, είναι το ταλέντο να πουλάς τον εαυτό σου και τα προσόντα σου.
© 2020 Createthelifeyoudesire.gr – All rights reserved.
© 2020 Createthelifeyoudesire.gr – All rights reserved.
