Κι εκεί που νομίζεις πως όλα κυλάνε καλά, εκεί που χαμογελάς μες στη λιακάδα και λες «μια χαρά είμαι», έρχεται απ’ το πουθενά η καταιγίδα. Κι εσύ με το κοντομάνικο, στέκεσαι κάτω απ’ τη βροχή, αιφνιδιασμένος. Το μυαλό κόλλησε, ο χρόνος ξαφνικά σταμάτησε, κι εσύ εκεί, βρεγμένος κι ανήμπορος να σκεφτείς.
Καταραμένες στιγμές. Στιγμές που δε θα ‘θελες να βιώσεις ποτέ, που πίστευες ότι δε θα χτυπήσουν τη δική σου πόρτα. Όμως στην χτύπησαν και ξαφνικά η χαρά έγινε πόνος, οι όμορφες μέρες, μαρτύριο κι εσύ από μεγάλος νικητής, χαμένος. Αναπόφευκτο κακό οι καταιγίδες! Μια αρρώστια, ένας χωρισμός, ένας θάνατος, μια απόλυση, μια εγκατάλειψη∙ τόσες διαφορετικές δυσάρεστες καταστάσεις που μπορεί να σ’ οδηγήσουν σε κατάρρευση.
Θα βγεις ποτέ απ’ αυτή την κατάσταση ή μήπως θα μείνεις εκεί για το υπόλοιπο της ζωής σου, χάνοντας τον εαυτό σου; Ακούω να λένε πως κάποιοι είναι «δυνατοί» και καταφέρνουν να βγουν αλώβητοι, ακόμα κι αν η καταιγίδα γίνει ανεμοστρόβιλος. Αντέχουν αυτοί, λένε…
Κανένας άνθρωπος δε γεννήθηκε με το χάρισμα της αντοχής. Ή μάλλον –επειδή δε μου αρέσουν οι απολυτότητες– αν γεννήθηκαν κάποιοι, είναι ελάχιστοι. Βλέποντας γύρω μου, όμως, υπάρχουν άνθρωποι αρκετοί που χτυπήθηκαν και τα κατάφεραν, και δεν ήταν προικισμένοι μ’ αυτή τη δύναμη. Και θα σου πω ότι κι εγώ, που δεν ανήκα σ’ αυτούς τους ελάχιστους δυνατούς, σήμερα που γράφω κοιτώντας πίσω τις δικές μου καταιγίδες, έγινα μέρα με τη μέρα θεριό! Μου πήρε καιρό, εβδομάδες, μήνες, αλλά έγινα!
Όλοι μας μπορούμε να δώσουμε μάχες, ν’ εκπαιδεύσουμε τον εαυτό μας ν’ αντέξουμε, να κατακτήσουμε αυτό που λέμε «ανθεκτικότητα». Φτάνει να μην αναλώσουμε τις δυνάμεις μας στο να προσπαθούμε να αλλάξουμε την καταιγίδα. Όταν έρθει η μπόρα, δε σταματάει. Ξεκίνα, λοιπόν, απ’ το ν’ αποδεχτείς ότι δε σταματάει, εκτός αν εκείνη το θελήσει!
Συνήθως αυτές οι δυνατές καταιγίδες έχουν διάρκεια κι εσύ καλείσαι να τις περάσεις μόνος σου. Η ευθύνη να σταθείς στα πόδια σου είναι όλη δική σου. Άσε τους γύρω σου, έφτασε η ώρα ν’ ασχοληθείς με σένα και να φροντίσεις τον εαυτό σου. Δες τι συμβαίνει, μάθε να τον κοιτάς στα μάτια. Δύσκολο, σκληρό αλλά απαραίτητο. Μπες στα σκοτάδια της ψυχής σου, γιατί μόνο εκεί θα μάθεις ποιος είσαι και θα λυτρωθείς.
Αντέχεις! Εγώ ορκιζόμουν πως δεν άντεχα και τελικά άντεξα. Δε φαντάζεσαι πόση δύναμη έχεις μέσα σου. Οι δυσκολίες είναι αυτές που μας ενεργοποιούν εσωτερικά αποθέματα και δυνατότητες που δεν τις είχαμε ανακαλύψει. Άλλωστε, δεν μπορείς ν’ αλλάξεις αυτό που συμβαίνει, όμως μπορείς να διαχειριστείς σιγά-σιγά τις σκέψεις σου και να διαπραγματευτείς τις συνέπειες. Μην παραδίδεσαι, χρειάζεται χρόνος, ίσως περισσότερος από αυτόν που ακούς να λένε.
Δώσε χώρο στους ανθρώπους που σ’ αγαπάνε, μίλα τους, πες τους πώς αισθάνεσαι, μην κάνεις τον ήρωα, δεν είσαι! Πριν συμβεί αυτή η καταιγίδα, είχες όνειρα, επιθυμίες, πράγματα που σου έδιναν χαρά. Όποτε νιώσεις λίγο ότι μπορείς, γράψε τα σ’ ένα χαρτί και βάλε τα κάπου να τα βλέπεις. Θα ξαναφτάσεις να τα σκέφτεσαι, είναι νωρίς, αλλά θα γίνει. Στο χέρι σου είναι να γίνει.
Φρόντισε τον εαυτό σου, άσε του χώρο να γκρινιάξει, να πενθήσει, να κλάψει, αλλά δίνε του και κάτι θετικό μέσα στην ασχήμια, για ν’ αντλεί δύναμη. Ζήτα βοήθεια, αν βλέπεις ότι βυθίζεσαι και πνίγεσαι. Πονάς, αλλά να θυμάσαι: Θα φτάσει η στιγμή που δε θα ξεχάσεις, αλλά θα μάθεις να ζεις μ’ αυτό, και τότε θ’ ακούσεις να σε λένε δυνατό, ενώ μέσα σου θα ξέρεις πως κάποτε δεν ήσουν, απλά η ζωή σε ‘κανε.
Πηγή: Pillowfights.gr
