Η πιο δυνατή σχέση αγάπης είναι αυτή ανάμεσα στο παιδί και τους γονείς τους. Εσύ τ’ ακούς και μένεις με μια πικρία. Γιατί στο άκουσμα, γυρνάς και πάντα βλέπεις τη μια φιγούρα με διπλό ρόλο και όσο και να θες να μη νιώσεις την απουσία, όσο και ν’ αναγνωρίζεις την υπεράνθρωπη προσπάθεια που κάνει ο ένας να καλύψει και τον ρόλο του άλλου, κάτι λείπει και πάντα θα λείπει.
Πόσο μια μάνα μπορεί να γίνει και πατέρας, πόσο ένας πατέρας μπορεί να γίνει και μάνα; Ρόλοι ξεχωριστοί, ρόλοι μοναδικοί που όταν μπερδεύονται ζορίζουν τον γονιό, αλλά και το παιδί. Ο ένας γονιός καλείται να γίνει κάτι που δεν είναι και το παιδί πιέζεται, προσπαθώντας να δείξει ευγνωμοσύνη γι’ αυτή την προσπάθεια την ίδια στιγμή που πνίγει τα συναισθήματά του.
Σαν παιδί περιμένεις να έχεις δίπλα σου μάνα και πατέρα, να σε φροντίζουν, να σε αγαπούν, να σε στηρίζουν. Τι γίνεται όμως όταν ο ένας από τους δυο γονείς επιλέγει να είναι απών σ΄ όλο αυτό; Εγκατάλειψη! Απόρριψη! Ξαφνικά όσα ήξερες για την οικογένεια γκρεμίζονται. Μένουν οι όμορφες οικογενειακές στιγμές μόνο στα παραμύθια, στα βλέμματα φίλων, συμμαθητών, που είχαν την τύχη να μη στερηθούν γονιό.
Υπάρχουν φορές που αναρωτιέσαι αν θα ήταν λιγότερο επώδυνο αυτή η απουσία να είχε προκύψει από θάνατο. Είναι εφικτό ο θάνατος να δώσει την αίσθηση μικρότερης απώλειας σ’ ένα παιδί; Ίσως αν βίωνες το πένθος, σε βάθος χρόνου να έμεναν όμορφες αναμνήσεις. Στιγμές που έζησες και αναπολείς. Όμως αυτό που θα κρατούσες θα ήταν πως αγαπήθηκες. Η αίσθηση πως έχασες το στήριγμά σου, αλλά ίσως να βρίσκεται κάπου εκεί ψηλά και να σε καμαρώνει μπορεί να είναι πιο εύκολα αποδεκτή από το να ξέρεις πως ο γονιός σου είναι εν ζωή, αλλά δε νοιάζεται, δεν έχει την ανάγκη να σε δει. Ακόμα και στην περίπτωση που δε γνώρισες ποτέ αυτόν τον γονιό, ίσως το να δημιουργήσεις μια εξιδανικευμένη εικόνα να ‘ναι πιο εύκολο για σένα. Δεν τον έχεις δίπλα σου, αλλά πιθανότατα αν ήταν εν ζωή, θα σ΄ αγαπούσε και θα ήταν κοντά σου. Αυτό όμως που καλείσαι να διαχειριστείς είναι ίσως πιο σκληρό, πιο δύσκολο. Είναι η αδιαφορία, η απόρριψη, η ματαίωση. Γονιός ζωντανός, αλλά άγνωστος, αδιάφορος, απών!
Περίεργα συναισθήματα. Κυλάνε μέρες με θυμό, νεύρα, άρνηση και άλλες με αίσθημα ενοχής κι ευθύνης. «Μήπως έκανα κάτι λάθος και δε με θέλει; Και ακόμα και αν έκανα λάθος, πώς μπορεί ένας τόσο σημαντικός άνθρωπος στη ζωή μου να με βάζει στο περιθώριο;». Ένα «γιατί» θα σε κυνηγάει και ίσως και να μη δοθεί ποτέ μια απάντηση που θα σε κάνει να κατανοήσεις, να συγχωρήσεις. Γιατί ο καθένας δικαιούται μια εξήγηση αντί να του γυρνούν την πλάτη.
Και ακόμα και αν κάποτε άκουσες μια εξήγηση από τον άλλο γονιό που σίγουρα θα στην έχει βάλει σε περιτύλιγμα για να μη σε πληγώσει, σήμερα που ωρίμασες μπορείς να κρίνεις ότι ίσως ήταν απλώς μια δικαιολογία, ένα ροζ συννεφάκι. Όμως δόθηκε με αγάπη και κράτα αυτό! Μπορεί να μεγάλωσες μόνο με μια φιγούρα που ‘ταν μάνα και πατέρας ή πατέρας και μάνα, όμως παρ’ όλο τον ρόλο που ίσως δεν κατάφερε να καλύψει στο έπακρο, σου έδωσε σίγουρα ουσιαστική αγάπη.
Πηγή: Pillowfights.gr
