Αν είχες τρόπο να μιλήσεις, αναρωτιέμαι τι θα μου έλεγες; Σε βλέπω καθημερινά στο μικρό κήπο να περιμένεις υπομονετικά να γυρίσουν τ’ αφεντικά σου. Χρόνια τώρα, οι ίδιες σκηνές και μόλις εμφανιστεί κάποιος, η χαρά σου απερίγραπτη. Κρατάει όμως τόσο λίγο αυτή η χαρά και μετά πάλι μόνος.
Η καθημερινότητά για τους περισσότερους είναι με πολλές υποχρεώσεις, όμως εφόσον αποφασίσουμε να βάλουμε ένα σκύλο στη ζωή μας, είναι απαραίτητο να σκεφτούμε και τις δικές του ανάγκες. Η απόφαση να γίνουμε σκυλογονείς έχει μεγάλη ευθύνη, αν θέλουμε να κάνουμε τον σκύλο μας χαρούμενο και υγιή σωματικά και πνευματικά.
Δεν είναι λίγοι οι οποίοι παίρνουν ένα σκύλο χωρίς να σκεφτούν τίποτα περισσότερο, από το πόσο κόστος έχει η τροφή και τ’ ετήσια εμβόλια. Και φτάνει η στιγμή που ο σκύλος είναι απλά εμβολιασμένος, ταϊσμένος και μ΄ ένα κουβά νερό και αν πάει και καμιά βόλτα αραιά και που, πρέπει να νιώθει και ευγνωμοσύνη. Και δεν θα μπω καθόλου σε περιπτώσεις που ο σκύλος φτάνει να κακοποιείται, αλλά θα σταθώ στ’ αφεντικά που νιώθουμε ότι είμαστε σωστοί.
Τελικά όλα όσα κάνουμε στο σκύλο μας, μήπως περιστρέφονται γύρω από τις δικές μας ανάγκες και μόνο; Θέλω αγκαλιές, τον έχω εκεί και τον χαϊδεύω όλη μέρα. Είμαι αθλητικός τύπος, τον τραβολογάω στα βουνά να κάνει ατελείωτα χιλιόμετρα, ακόμα και μέρες που μπορεί να μην έχει διάθεση για βόλτα. Δεν προσέχω την διατροφή μου, τον μαθαίνω να τρώει όλη μέρα, μ΄ αποτέλεσμα να ‘ναι υπέρβαρος και να μην μπορεί να κουνηθεί. Ας αναρωτηθούμε; Αυτά που προσφέρω στον σκύλο μου έχουν πυξίδα τις ανάγκες του, ή τελικά είναι εστιασμένα στις δικές μου ανάγκες και ο σκύλος μου απλά είναι εκεί για να μου καλύψει τα κενά μου;
Ο σκύλος μας μπορεί να μην έχει μιλιά, αλλά μιλάνε τα μάτια του, το βλέμμα του. Αν ανοίξω την πόρτα του σπιτιού και βρω κατουρημένο τον καναπέ, βρω τις παντόφλες φαγωμένες κι όλα αυτά τ΄ ακραία που σκέφτονται για να μας δείξουν ότι κάτι δεν πάει καλά, προφανώς δεν είναι μόνο αταξίες. Πριν ξεκινήσω να φωνάζω, να τον δένω σε μια γωνία, να τον περιορίζω, ας σκεφτώ τι έχω κάνει εγώ λάθος για να φτάσω τον πιστό μου φίλο στ΄ άκρα! Μήπως έχω κι εγώ μερίδιο ευθύνης και δεν είναι απλά κακομαθημένος;
Ακούω για τεχνικές με πνίχτες, για κολάρα με ηλεκτρισμό και διάφορους βασανιστικούς τρόπους που επιβάλουν υπακοή. Μην κάνουμε στο σκύλο μας ότι δεν θα θέλαμε να μας κάνουν. Για να κάνει ζημιές και να φέρεται περίεργα, κάτι παραπάνω υπάρχει και χρειάζεται ν΄ ασχοληθούμε. Αυτές οι τεχνικές μπορεί φαινομενικά να δείχνουν ότι έχουν αποτέλεσμα, αλλά το μόνο που καταφέρνουν είναι να έχουν ένα σκύλο φοβισμένο, που ναι μεν δεν πηδάει τον φράχτη και δεν τρώει τις καρέκλες, όμως δεν είναι ευτυχισμένος. Μάλιστα έχει φανεί ότι τέτοιες τεχνικές μπορεί να κάνουν ένα σκύλο επιθετικό και να του αναπτύξουν αρνητικά συναισθήματα.
Η εύκολη λύση δεν είναι πάντα λύση. Ο σκύλος μας είναι εκεί για ‘μας και οφείλουμε να ‘μαστε και εμείς εκεί για ‘κείνον. Χρειάζεται χρόνο, υπομονή, αγάπη και ενασχόληση, για να του μάθουμε τι θέλουμε από αυτή την συμβίωση. Και μια συμβίωση χρειάζεται και από τις δυο μεριές προσπάθεια και φροντίδα, οπότε καλούμαστε κι εμείς να μάθουμε κάποια πράγματα. Αυτή η ανιδιοτελής αγάπη που μας προσφέρουν καθημερινά, είναι το κίνητρο για ν’ ακούσουμε τις ανάγκες τους και να μην τους μετατρέπουμε σε παιχνίδι, γιατί έχουν ψυχή και μάλιστα αγνή.
Αφιερωμένο σ’ όλους εμάς που ΄χουμε σκύλο, για να κάνουμε δεύτερες σκέψεις πριν ενεργήσουμε. Σ’ όλους όσους σκέφτονται ν’ αποκτήσουν ένα σκύλο, για να σκεφτούν αν μπορούν πραγματικά να γίνουν σωστοί σκυλογονείς, σ’ όλες αυτές τις τετράποδες φάτσες, που αξίζουν το καλύτερο και στο δικό μου Φοιβάκι.
