Ίσως μεγάλωσες πιστεύοντας πως για ν’ αξίζεις την αγάπη, πρέπει να είσαι πάντα το «καλό παιδί».
Να συμμορφώνεσαι με τις προσδοκίες, να αποφεύγεις τη σύγκρουση, να σιωπάς όταν θέλεις να φωνάξεις, να χαμογελάς ακόμα κι αν μέσα σου νιώθεις κενός. Το βάρος αυτού του ρόλου μπορεί να γίνει αβάσταχτο, αλλά για καιρό το κουβαλάς, χωρίς να το αμφισβητήσεις, σαν να είναι η μόνη αποδεκτή εκδοχή του εαυτού σου.
Ίσως έχεις νιώσει να παγιδεύεσαι ανάμεσα σε δύο αντίθετες ανάγκες: την ανάγκη να ανήκεις και την επιθυμία να είσαι αυθεντικός. Να προσπαθείς διαρκώς να ευχαριστείς τους άλλους και ν’ αποφεύγεις τις συγκρούσεις, με την ελπίδα ότι έτσι θα νιώσεις αποδεκτός και ασφαλής. Ίσως να ζυγίζεις κάθε φορά τη δική σου ευτυχία σε σχέση με την έγκριση των άλλων, κι αυτό να σε αφήνει με μια μόνιμη αίσθηση ανικανοποίητου. Όσο περισσότερο παλεύεις να είσαι το «καλό παιδί», τόσο περισσότερο μπορεί να χάνεις την επαφή με τις αληθινές σου ανάγκες και επιθυμίες. Κάθε «όχι» που διστάζεις να πεις στους άλλους γίνεται ένα «όχι» στον εαυτό σου, και το κενό μέσα σου μεγαλώνει.
Το να ζεις μέσα από την ανάγκη να καλύπτεις τις ανάγκες των άλλων, παραβλέποντας τις δικές σου, μπορεί να σου δημιουργήσει άγχος, εξάντληση και ματαιότητα. Ενώ οι άλλοι μπορεί να σε θαυμάζουν για την καλοσύνη και την προσαρμοστικότητά σου, εσύ μπορεί να αισθάνεσαι ότι κάτι ουσιώδες λείπει. Ίσως να νιώθεις πως όσο κι αν προσπαθείς, η αποδοχή των άλλων δεν είναι ποτέ αρκετή για να σε γεμίσει. Σαν να κυνηγάς κάτι που συνεχώς σου ξεφεύγει, αφήνοντάς σε με μια αίσθηση απώλειας και ματαιότητας.
Όμως, η στιγμή που στρέφεσαι προς τα μέσα κι αποφασίζεις ν’ ακούσεις τη δική σου φωνή, μπορεί να είναι το πρώτο βήμα για την απελευθέρωση.
Ν’ αρχίσεις ν’ αναρωτιέσαι:
-
Τι θέλω εγώ, πέρα από τις προσδοκίες των άλλων;
-
Ποιες είναι οι δικές μου αξίες και πώς θέλω να ζήσω τη ζωή μου;
-
Ποια είναι τα όριά μου και πώς μπορώ να τα θέσω χωρίς να νιώθω ενοχές;
Η απάντηση σ’ αυτά τα ερωτήματα δεν είναι πάντα εύκολη, αλλά είναι αναγκαία για να ξεκινήσει η διαδικασία της αυτοαποδοχής και της ελευθερίας.
Η ελευθερία έρχεται όταν καταλάβεις ότι η αξία σου δεν εξαρτάται από το πόσο «καλός» είσαι στα μάτια των άλλων, αλλά από το πόσο αληθινός είσαι στα δικά σου. Δεν χρειάζεται να είσαι τέλειος για ν’ αξίζεις αγάπη. Χρειάζεται να είσαι αυθεντικός, να τολμάς να δείχνεις τις ατέλειές σου και ν’ αγαπάς τον εαυτό σου όπως είναι. Το να είσαι αυθεντικός δεν σημαίνει να είσαι άψογος ή να τα κάνεις όλα σωστά. Σημαίνει ν’ αναγνωρίζεις και ν’ αποδέχεσαι όλες τις πλευρές του εαυτού σου, ακόμη και αυτές που μέχρι τώρα προσπαθούσες να κρύψεις.
Η αυτοαποδοχή δεν είναι μόνο μια πράξη καλοσύνης προς τον εαυτό σου· είναι και μια επανάσταση ενάντια σε ό,τι σε κρατά πίσω. Το να σπας τον κύκλο του «καλού παιδιού» σημαίνει να διεκδικείς τον πραγματικό σου εαυτό, να αφήνεις πίσω την ανάγκη για την έγκριση των άλλων και να ζεις με τους δικούς σου όρους. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα υπάρχει πόνος ή φόβος, αλλά σημαίνει ότι επιλέγεις να ζεις αληθινά, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει να απογοητεύσεις κάποιους γύρω σου.
Ίσως αυτό να είναι το πιο γενναίο δώρο που μπορείς να κάνεις στον εαυτό σου: να του δώσεις την άδεια να είναι ατελής, να μάθει από τα λάθη του και να εκτιμήσει την αλήθεια του, ακόμα κι αν αυτή δεν είναι αποδεκτή από όλους. Γιατί στο τέλος της ημέρας, το πιο σημαντικό είναι να μπορείς να κοιτάζεις τον εαυτό σου στον καθρέφτη και να νιώθεις πως είσαι αρκετός, ακριβώς όπως είσαι!
Συντάκτης: Ελένη Τουρλούκη
