«Υπάρχουν φορές που οι λέξεις σου με βαραίνουν σαν πέτρες, κι η κριτική μοιάζει με μαχαίρι που κόβει βαθιά. Κάθε φορά που ακούω τα λόγια σου, νιώθω ότι κρίνεται η αξία μου, όχι απλά μια πράξη μου. Λες κι η ατέλεια που μου επισημαίνεις, γίνεται κάτι που με καθορίζει, κάτι που λέει περισσότερα για μένα απ’ ό,τι όλες οι προσπάθειες που έχω κάνει. Πονάει… Όχι μόνο γιατί μου λείπει η αποδοχή, αλλά γιατί χάνεται η εμπιστοσύνη.
»Δεν χρειάζομαι να μου πεις πώς δεν τα καταφέρνω. Το ξέρω καλά. Το νιώθω κάθε φορά που προσπαθώ και αποτυγχάνω να φτάσω εκεί που θέλω. Όταν η κριτική σου έρχεται χωρίς κατανόηση, νιώθω να με βαραίνουν όλα όσα δεν είμαι, όλα όσα δεν κατάφερα. Σαν να προσθέτεις κι άλλο βάρος στη σκιά που ήδη με ακολουθεί.
Ξέρω ότι ίσως νομίζεις πως με βοηθάς, ότι μου δίνεις ένα μάθημα για να γίνω καλύτερος/η. Αλλά η αλήθεια είναι πως, όταν ακούω μόνο τι κάνω λάθος, η φωνή σου γίνεται μια ακόμη απόδειξη ότι δεν είμαι αρκετός/ή. Αυτό που χρειάζομαι δεν είναι απλώς να μου δείξεις τα λάθη μου, αλλά να αναγνωρίσεις και τις προσπάθειές μου. Να καταλάβεις ότι κάθε βήμα που κάνω, ακόμα κι αν δεν είναι τέλειο, είναι μια προσπάθεια να γίνω κάτι παραπάνω.
Αντί να μου λες τι δεν κάνω σωστά, μπορείς να μου δείξεις πώς μπορώ να γίνω καλύτερος/η; Μπορείς να με ενθαρρύνεις να συνεχίσω, ακόμα κι αν τα αποτελέσματα δεν είναι πάντα αυτά που προσδοκώ; Χρειάζομαι μια φωνή που να μου θυμίζει ότι η αξία μου δεν καθορίζεται από τα λάθη μου, αλλά από τη θέλησή μου να προσπαθώ ξανά και ξανά.
»Το σκέφτηκες ποτέ; Μάλλον όχι, για να με πληγώνεις ξανά και ξανά. Τουλάχιστον αυτό θέλω να πιστεύω… ότι δεν το σκέφτηκες. Για να σταθώ… για να συνεχίσω… για να σηκωθώ…
Σκέψου πώς θα ένιωθες αν ήσουν στη θέση μου. Αν κάποιος εστίαζε συνεχώς στις ατέλειες και τις ελλείψεις σου, αντί να δει τις προσπάθειες και την εξέλιξή σου.
Αναρωτήσου:
-
Τι θα μπορούσα να ακούσω από εσένα, που να με κάνει να νιώσω πως αξίζει να συνεχίσω;
-
Πώς μπορείς να μετατρέψεις την κριτική σου σε λόγια που στηρίζουν, χωρίς να μειώνουν;
-
Αν θέλεις πραγματικά να με δεις να γίνομαι καλύτερος/η, πώς μπορείς να με βοηθήσεις αντί να με καταρρακώνεις;
»Χρειάζομαι να αισθανθώ ότι με καταλαβαίνεις, ότι βλέπεις την αξία μου πέρα από τις ατέλειές μου. Ότι μπορείς να σταθείς δίπλα μου, δείχνοντάς μου πώς να προχωρήσω μπροστά, αντί να με κάνεις να νιώθω ότι μένω πίσω. Η αλήθεια είναι ότι η κριτική μπορεί να με βοηθήσει, αλλά μόνο αν συνοδεύεται από ενσυναίσθηση και την πρόθεση να με ενισχύσει, όχι να με αποδυναμώσει.
»Ξέρεις, όταν η κριτική σου γίνεται ανατροφοδότηση που στηρίζει, μου δίνει τη δύναμη να δοκιμάσω ξανά. Μου δείχνει ότι αναγνωρίζεις πως η πρόοδος είναι μια διαδρομή γεμάτη με πτώσεις και ανόδους, κι ότι είσαι εκεί για να μου δώσεις το χέρι σου, όχι να με σπρώξεις πιο χαμηλά. Χρειάζομαι τις λέξεις σου να με ωθούν προς την ανάπτυξη, όχι να με κρατούν αιχμάλωτο/η στο αίσθημα της ανεπάρκειας.
Αντί να με κρίνεις, μπορείς να μ’ εμπνεύσεις να γίνω καλύτερος/η. Η διαφορά δεν είναι στις λέξεις, αλλά στην πρόθεση πίσω από αυτές. Όταν η πρόθεσή σου είναι να με στηρίξεις, το νιώθω. Κι όταν με στηρίζεις, μπορείς να με βοηθήσεις να αναπτυχθώ πραγματικά. Γιατί η κριτική που έχει ενσυναίσθηση ανοίγει δρόμους, ενώ η κριτική χωρίς αυτήν υψώνει τείχη.
»Το μόνο που ζητώ είναι ν’ αναρωτηθείς!».
Συντάκτης: Ελένη Τουρλούκη
