Το τραύμα μπορεί να είναι σαν μια αόρατη πληγή που, αν και δεν φαίνεται εξωτερικά, μας επηρεάζει βαθιά. Συχνά, κλειδώνει τον συναισθηματικό μας κόσμο και δημιουργεί ένα «τείχος» που κρατάει έξω τις σχέσεις, τη χαρά και την αυθεντική μας σύνδεση με τον εαυτό μας. Ένα τέτοιο τραύμα μπορεί να προέρχεται από απώλειες, διαψεύσεις ή επώδυνες εμπειρίες και έχει τη δύναμη να μας κάνει να νιώθουμε αποκομμένοι και αποξενωμένοι από το ποιοι πραγματικά είμαστε.
Η δύναμη του τραύματος στη ζωή μας
Το τραύμα συχνά παγιδεύει τα συναισθήματά μας σε έναν αδιέξοδο, «σιωπηλό» χώρο, δημιουργώντας απόσταση όχι μόνο από τους άλλους αλλά και από τον ίδιο μας τον εαυτό. Σε αυτή τη σιωπή, οι λέξεις και οι ανάγκες μας καταπνίγονται, και κάθε προσπάθεια έκφρασης μοιάζει μάταιη ή επίπονη. Αυτή η κατάσταση μπορεί να μας κρατήσει πίσω, αφήνοντας πίσω συναισθήματα φόβου και απογοήτευσης.
Τι συμβαίνει όταν «κλειδώνουμε» τα συναισθήματά μας
Όταν ένα τραύμα δεν επουλωθεί σωστά, τείνουμε να προστατεύουμε τον εαυτό μας κρατώντας συναισθήματα και επιθυμίες βαθιά θαμμένα. Οι άνθρωποι γύρω μας μπορεί να μη συνειδητοποιούν καν την εσωτερική μας απομόνωση, ενώ εμείς συνεχίζουμε να ζούμε αποκομμένοι, δημιουργώντας ένα περιβάλλον ασφάλειας που, ωστόσο, περιορίζει τις δυνατότητές μας να δημιουργήσουμε ουσιαστικές σχέσεις.
Το πρώτο βήμα: Αναγνώριση και κατανόηση
Ο δρόμος της επανασύνδεσης με τον εαυτό μας ξεκινά με την αναγνώριση του τραύματος. Είναι σημαντικό να αποδεχτούμε ότι το τραύμα δεν είναι μια «αδυναμία» αλλά ένας φυσικός μηχανισμός επιβίωσης. Η κατανόηση αυτής της πτυχής μας επιτρέπει να αποδεχτούμε το παρελθόν μας, αντί να το κρίνουμε ή να το απωθούμε.
Σκέψου: Ποιες καταστάσεις πυροδοτούν μέσα σου το αίσθημα της αποσύνδεσης; Ποιες στιγμές νιώθεις τη μεγαλύτερη ανάγκη για ασφάλεια και απόσταση;
Ανοίγοντας την πόρτα της σύνδεσης
Ένας από τους πιο σημαντικούς παράγοντες για να απελευθερωθούμε από το τραύμα είναι να μπούμε στη διαδικασία του μοιράσματος με τους άλλους. Η αίσθηση της συναισθηματικής απόστασης που βιώνουμε από τους ανθρώπους είναι συχνά προϊόν του τραύματος. Βρίσκοντας έναν υποστηρικτικό κύκλο, είτε είναι φίλοι, είτε ειδικοί, μπορούμε να εκφράσουμε αυτά που φοβόμαστε να μοιραστούμε. Η αληθινή σύνδεση ανοίγει τον δρόμο για επανασύνδεση με τον εαυτό μας.
Δοκίμασε: Μπορείς να μοιραστείς ένα κομμάτι του εαυτού σου που σπανίως εκφράζεις; Ίσως είναι ένα συναίσθημα που δεν έχεις μοιραστεί ποτέ, ή μια σκέψη που νιώθεις πως χρειάζεται να ακουστεί.
Η επανασύνδεση με τον εαυτό μας
Η επιστροφή στη συναισθηματική μας αυθεντικότητα δεν είναι εύκολη υπόθεση. Χρειάζεται χρόνος, αποδοχή και, κυρίως, κατανόηση. Απλές πρακτικές, όπως η παρατήρηση των συναισθημάτων μας, μπορούν να μας βοηθήσουν να επαναπροσδιορίσουμε τη σχέση με τον εαυτό μας. Καθώς εξερευνούμε τις αληθινές μας ανάγκες, μαθαίνουμε να αφήνουμε χώρο για την επούλωση.
Αφήνοντας το τραύμα να γίνει σημείο εκκίνησης
Αν και επώδυνο, το τραύμα μπορεί να γίνει έναυσμα για ανάπτυξη. Με την κατάλληλη στήριξη, η κατανόηση των τραυμάτων μας μπορεί να μας οδηγήσει σε έναν βαθύτερο, αυθεντικότερο εαυτό, όπου το κλειδωμένο συναίσθημα δεν χρειάζεται πλέον να λειτουργεί ως άμυνα, αλλά ως θεμέλιο της πραγματικής μας ταυτότητας.
Το πρώτο βήμα είναι η συνειδητοποίηση ότι δεν είμαστε μόνοι. Υπάρχει ένα υποστηρικτικό πλαίσιο για όποιον αναζητά τη διαδρομή προς την επούλωση, όπου μπορούμε να ανακαλύψουμε τον εαυτό μας πέρα από το τραύμα.
Συντάκτης: Ελένη Τουρλούκη
