Από μικρά παιδιά καλούμαστε ν’ ακούμε τους φόβους των γονιών μας, των συγγενών, των δασκάλων, των φίλων, των συναδέρφων, να τους κουβαλάμε και να πρέπει να μάθουμε να ζούμε μ’ αυτούς.
Σήμερα σ’ ακούω να μου λες ότι φοβάσαι σε σημείο που δεν το ελέγχεις. Αφέθηκες κι αυτό πολλαπλασιάστηκε. Φόβοι σε κυριεύουν, ο φόβος ν’ εμπιστευτείς ξανά, φόβος να κάνεις μια νέα ερωτική σχέση, φόβος να γνωρίσεις νέους ανθρώπους, φόβος μη χάσεις τη δουλειά σου πάλι. Οτιδήποτε και να σκεφτείς, πάντα υπάρχει το κακό σενάριο κι ούτε καν φαντάζεσαι ότι υπάρχει και μεγάλη πιθανότητα όλα να καταλήξουν σε happy end.
Αναλώνεις όλη σου την ενέργεια προσπαθώντας να προστατεύσεις τον εαυτό σου από πιθανές επόμενες απογοητεύσεις. Δέχομαι ότι έχεις μάθει μια χαρά να φοράς την πανοπλία σου, κάθε μέρα και λίγο πιο ατσάλινη, έχεις κλειστεί καλά στο κάστρο σου, στο φρούριό σου. Επιτυχία; Δε θα το κρίνω. Απλά θα πω ότι βαδίσεις στο μονοπάτι της απομόνωσης και ζεις τη δική σου πραγματικότητα, σκεπτόμενος σενάρια φοβερά, σενάρια όπου η απόρριψη είναι πάντα στο μυαλό, το κακό πάντα εκεί.
Δεν είναι λίγοι αυτοί που πιστεύουν ότι μετά την αγάπη θα ακολουθήσει ο πόνος, ότι εφόσον μια φορά δεν πήγαν τα πράγματα καλά και μας απέρριψαν, είναι σίγουρο ότι ξανά θα τύχει το ίδιο. Αντιλαμβάνομαι ότι είναι δύσκολο να μπαίνεις σε καταστάσεις όπου τσαλακώνεσαι, σε καταστάσεις όπου χρειάζεται να μαζέψεις τα κομμάτια σου κι ίσως μένουν πληγές, όμως, η ζωή έχει τις ομορφιές της εκεί έξω, κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός και μέσα απ’ όλες αυτές τις εμπειρίες και τα δυσάρεστα βιώματα, αποκτάς εμπειρίες και μαθαίνεις καλύτερα τον εαυτό σου.
Ο φόβος είναι ένα φυσιολογικό συναίσθημα και μάλιστα απαραίτητο να υπάρχει, γιατί μόνο έτσι μπορούμε να προστατευτούμε απ’ τους πιθανούς κινδύνους. Το κλειδί είναι να τον κάνουμε σύμμαχο, κάποιες φορές να τον κοιτάμε κατάματα, ώστε ναι μεν να βλέπουμε τους κινδύνους, αλλά παράλληλα να ‘μαστε λειτουργικοί και να μην περιοριζόμαστε.
Έτσι, μαθαίνουμε ν’ αξιολογούμε τις καταστάσεις και να προχωράμε κάνοντας διορθωτικές κινήσεις. Η λύση δεν είναι να μένουμε στα γνώριμα ή να κλεινόμαστε στο καβούκι μας και να ζούμε μια ζωή που δε μας ικανοποιεί, αλλά να μάθουμε να προχωράμε και με το συναίσθημα του φόβου.
Θα πρότεινα μπροστά σε κάθε φόβο ν’ ανακαλύπτεις το θετικό κι όχι το αρνητικό. Ο φόβος μας εξασφαλίζει ασφαλές περιβάλλον σε βάθος χρόνου, γιατί είναι εκεί για να τον δούμε, να τον αναγνωρίσουμε και να λάβουμε τα μέτρα μας. Όταν προχωρήσουμε θα δούμε ότι μια χαρά τα καταφέρνουμε και σιγά-σιγά θα αρχίσει να διαλύεται κι εμείς ν’ αποκτάμε αυτοπεποίθηση. Αντί να λέμε «δε θα τα καταφέρω», ας εμπιστευτούμε τις ικανότητές μας κι ας ξεκινήσουμε να λέμε «θα τα καταφέρω, γιατί μπορώ!».
Αν σε ρώταγα τώρα «Αν ήξερες ότι θα τα κατάφερνες να αντιμετωπίσεις οτιδήποτε σου φέρει η ζωή στο δρόμο σου, τότε ποιος θα ήταν ο φόβος σου;» είμαι βέβαιη ότι θα μου απάνταγες «Κανένας».
Το σημαντικό, λοιπόν, είναι να μεταμορφώσουμε το φόβο σε σύμμαχο, όπου θα μας δώσει το κίνητρο να προχωρήσουμε στο δρόμο της εξέλιξης και της ωρίμανσης.
Πηγή: Pillowfights.gr
