Αλλάζουν οι άνθρωποι, οι ανάγκες τους, η οπτική τους, η ωριμότητά τους. Κι έρχονται εκείνες οι μέρες που νιώθεις ότι δε σε χωράει ο τόπος. Σαν να μην ικανοποιείσαι με τους ανθρώπους που είναι γύρω σου, σαν να μη θες να πεις τίποτα, σαν να έγινες ξαφνικά εσωστρεφής, να ξύπνησες ένα πρωί και να αποφάσισες ότι θες μόνο τη μοναξιά σου. Είτε αυτό το νιώθεις στο σπίτι, είτε στη δουλειά, είτε με την οικογένεια, είτε με τους φίλους, δεν έχει σημασία, όμως το νιώθεις και καταβάλλεσαι.
Και ίσως να είχες καιρό σκυμμένο το κεφάλι και να νόμιζες ότι μιζεριάζεις, να νόμιζες ότι είναι μια περίοδος και θ’ αλλάξει. Ίσως, επέμενες να μένεις, να υπομένεις, να δικαιολογείς, να κατηγορείς. Σκέφτηκες όμως ότι ο χρόνος σε μια κατάσταση, σε μια σχέση, σε μια δουλειά, ίσως να μην έχει άλλο περιθώριο; Να μην μπορεί να σηκώσει ούτε καν ένα δευτερόλεπτο ακόμη; Ούτε την πιο μικρή κίνηση του λεπτότερου δείκτη του ρολογιού; Και μπορεί να μη φταίει κανένας ή να φταίτε κι όλοι, μην αναλώνεσαι όμως στην αναζήτηση της απάντησης. Μικρή σημασία έχει αυτό όταν φτάνεις στο τέρμα.
Η ζωή μας είναι γεμάτη κύκλους. Μικρούς, μεγάλους, ευχάριστους, επώδυνους. Άλλοι κλείνουν βιαστικά και με άτσαλες τις ενώσεις τους, άλλοι κλείνουν στην ώρα τους και με ακρίβεια διαβήτη να διακρίνεται στο σχέδιό τους, ενώ κάποιοι χρονοτριβούν. Κλείνουν και νιώθεις πληρότητα, ή νιώθεις θλίψη, ή ανακούφιση. Πολλές φορές ευχήθηκα να έκλειναν όλοι τη σωστή στιγμή και ν’ άφηναν μια όμορφη ανάμνηση. Ουτοπικό. Ανέφικτο. Μέσα μου τουλάχιστον, εύχομαι να κλείνουν αφού ολοκληρωθούν. Ίσως γιατί τότε ακούγεται πιο προσιτό να προχωρήσεις, χωρίς να κοιτάς διαρκώς πίσω, είτε από νοσταλγία, είτε από ερωτηματικά, είτε από την αίσθηση πως κάτι έμεινε εκεί, στο παρελθόν, σε ένα σχέδιο φαινομενικά κλειστό που για κάποιο λόγο εμείς το νιώθουμε ανολοκλήρωτο.
Υπάρχουν όμως τόσοι κύκλοι! Άλλους τους κλείσαμε μόνοι μας, άλλους μας άρπαξαν το μολύβι απ’ τα χέρια και μας τους έκλεισαν. Άλλες φορές με τρόπο όμορφο, γλυκό, τρυφερό κι άλλες με επιθετικό, επίπονο, ή αδιάφορο. Κάποιοι ολοκληρώθηκαν πριν καν αρχίσουν κι εκεί ίσως μέσα μας να διαφαίνεται μια ελπίδα ότι κάπου, κάπως, κάποτε, μπορούν να ανοίξουν ξανά. Υπάρχουν όμως κι αυτοί που κλείνουν αφήνοντας μια όμορφη και γλυκιά αίσθηση, ολοκληρωμένοι, γεμάτοι αναμνήσεις. Αναμνήσεις όχι μόνο ευχάριστες, αλλά και δύσκολες, η ομορφιά τους όμως είναι ότι εφάπτονται με τους επόμενους κύκλους που ξεκινούν δίνοντας μια αλληλουχία. Σαν ο ένας να δίνει τη σκυτάλη στον επόμενο κι έτσι νιώθεις την εξέλιξη, την πρόοδο, τη συνέχεια της ζωής σου.
Δεν είναι τυχαίο αυτό που λένε, πως κάθε τέλος σηματοδοτεί μια νέα αρχή. Όπως κι αν κλείνει ένας κύκλος, αργά ή γρήγορα θα πάρει τη θέση του κάτι άλλο. Εκεί κάπου, στην έξοδο, πριν πέσει η αυλαία, δώσε χώρο στη σιωπή για να κάνεις τον απολογισμό σου. Τι πήρες, τι έδωσες, τι χρειάζεται να βελτιώσεις σε σένα. Και όταν κλείσει και πάρεις απόσταση κι αφήσεις στην άκρη εγωισμό, θυμό, χαρά, θλίψη και όποιο συναίσθημα νιώθεις, κάνε χώρο στη λογική και αντίκρισε κατάματα την αλήθεια σου.
Αν η επιλογή ήταν δική σου, αναρωτήσου αν έφυγες τη σωστή στιγμή. Και αν διχάζεσαι για το ποια ακριβώς είναι αυτή, θα σου πω πως λάθος στιγμή είναι αν ένιωσες ότι για να κρατήσεις τον κύκλο, αγωνίστηκες πολύ. Αν περπατάς όμως μέσα του και νιώθεις ότι δεν έρχεται καθημερινή κόπωση, τότε καλά τον έχεις ακόμα ανοικτό. Αν κοπιάζεις, αγωνιάς καθημερινά, δίνεις αγώνα κουραστικό, τότε μάλλον δεν έχει παραπέρα. Αυτός ο κύκλος για σένα έχει φτάσει στο τέλος του, πάρε λοιπόν με τη σειρά σου το μολύβι κι ανακάλυψε πώς είναι να ενώνονται οι δύο άκρες.
Μη νιώσεις στιγμή ότι η ζωή σου πήγε χαμένη. Κανένας κύκλος δεν είναι μάταιος, όλοι προσθέτουν τη δική τους πινελιά στη συνολική εικόνα. Το παιχνίδι χάνεται αν στέκεσαι εκεί και τους αφήνεις μισάνοιχτους, μόνο και μόνο για να ξεγελάσεις τον εαυτό σου ότι είναι σωστοί και άρτιοι. Πάρε την εμπειρία, κράτησε όλα όσα έμαθες και μη μένεις εκεί να συμβιβάζεσαι, κλείσε τον κύκλο και προχώρα!
Πηγή: Pillowfights.gr
