Τα ταξίδια του μυαλού να προτιμάτε. Αυτά που δεν έχουν όρια, δεν έχουν περιορισμούς, που χάνεσαι μέσα στις σκέψεις και δεν έχεις να δώσεις σε κανέναν λογαριασμό.
Την αγαπώ αυτή την ηρεμία του Αυγούστου, που ‘χουν φύγει όλοι κι απολαμβάνεις την ησυχία, το αεράκι στη βεράντα, τους ήχους των δέντρων και των τζιτζικιών. Αυτό τον ουρανό, που απ’ τη μια βλέπεις να μαζεύονται συννεφάκια κι απ’ την άλλη γυρνάς το κεφάλι και βλέπεις το απέραντο γαλάζιο κι έτσι, όλα γίνονται πιο απλά.
Εκεί ανάμεσα σ’ αυτή την ομορφιά, φεύγει το μυαλό. Σκέψεις που δεν μπορείς να τις διώξεις, κι ούτε θες. Γεγονότα που θες να επεξεργαστείς, να τα φέρεις πάλι στη μνήμη σου καρέ-καρέ σαν ταινία, να τα βιώσεις ξανά, να λύσεις τις δικές σου απορίες, να κλάψεις, να γελάσεις, ν’ αναπολήσεις.
Από μικρό παιδί τ’ αγάπησα τα ταξίδια. Ταξίδια με πλοία, με τρένα, μ’ αυτοκίνητα, μ’ αεροπλάνα. Όμως αυτά τα ταξίδια χωρίς αποσκευές, μόνο με την ψυχή σου, αυτά είναι τα πιο συναρπαστικά. Αυτά που το μυαλό δε σταματά να τρέχει, δεν κουράζεται απ’ τα χιλιόμετρα και δεν ψάχνει μέρος να ξαποστάσει.
Χάνεσαι μέσα στις εικόνες, μέσα σ’ αυτή την απόλυτη ησυχία. Κι όσο πέφτει το σκοτάδι και δυναμώνει το αεράκι, τόσο πιο πολύ φουντώνουν οι σκέψεις. Άνθρωποι που πέρασαν απ’ τη ζωή σου, που την στιγμάτισαν, που έκλαψες γι’ αυτούς, μα τώρα πόσο πιο απλά φαίνονται όλα; Σαν αυτό το αεράκι να τα κάνει όλα πιο ανάλαφρα. Μήπως τελικά ήταν πιο απλά κι εσύ τα φούσκωνες στο φτωχό μυαλό σου;
Βοηθάει λες το καλοκαιράκι; Τι να πω, ίσως το χειμώνα με το κρύο τ’ αγκαλιάζουμε όλα πιο σφιχτά για να ζεσταθούμε, για να χουχουλιάσουμε, ξεγελιόμαστε κι εγκλωβιζόμαστε.
Τρέχουν οι σκέψεις, κι εκεί που χάνεσαι μες στη γαλήνη, φέρνεις στη μνήμη στενάχωρα συναισθήματα. Πάλι ήρθε και στάθηκε μπροστά σου εκείνη η επιπολαιότητα, εκείνα τα λόγια που ξεστόμισες και πλήγωσες και σε βαραίνουν. Στιγμές που κατάφερες κι έγινες κι εσύ κακός, απ’ την ανάγκη σου να επιβιώσεις. Καλό είναι που τα θυμήθηκες, έτσι για να μην κρίνεις τους άλλους όταν γίνονται σκληροί. Να θυμάσαι ότι πέρασες κι εσύ από εκεί. Μέσα στη ζωή καλούμαστε να αναλάβουμε διάφορους ρόλους, και δεν είναι όλοι καλοί.
Τρέχουν οι σκέψεις με ιλιγγιώδη ταχύτητα και τα μπουρδουκλώνεις όλα στο μυαλό σου. Πέφτει η νύχτα και σαλεύει το μυαλό κι αυτή η κουβέντα με τον εαυτό σου, σαν να μην κατέληξε πουθενά. Ή μήπως κατέληξε; Σαν να βλέπω ότι κατέληξε. Σαν να νιώθω ότι όλα είναι πιο απλά, πιο αισιόδοξα.
Μια ευγνωμοσύνη νιώθεις κι όχι πικρία. Όλα αυτά τα όμορφα, όλα αυτά τ’ άσχημα μας χάρισαν εμπειρίες, ζωντάνια, μαθήματα. Ακόμα και τα μαύρα, γίνανε γκρι και με το πέρασμα του χρόνου άσπρισαν. Πόσο εποικοδομητικό να τα κουβεντιάζεις με σένα! Σε βοηθάει να προχωράς, να μη μένεις μ’ απωθημένα, να βελτιώνεσαι. Κι όποιος είπε ότι η ονειροπόληση είναι για τους τεμπέληδες, θα μου επιτρέψει να διαφωνήσω. Την θεωρώ πολύτιμη, μιας και μας βοηθάει να έχουμε αυτοεπίγνωση και μας δίνει κίνητρο για νέους στόχους, για νέους προορισμούς.
Τα ταξίδια του μυαλού, χωρίς αποσκευές, μας οδηγούν στους καλύτερους προορισμούς.
Πηγή: Pillowfights.gr
