«Ξέρεις ποιους ανθρώπους δεν κατάλαβα ποτέ μου; Εκείνους που γεμίζουν το σπίτι τους με γλάστρες. Που βάζουν μια ορχιδέα στο σαλόνι, μια μπιγκόνια στην κρεβατοκάμαρα και κάτι πρασινάδες διάσπαρτες δεξιά κι αριστερά στους διαδρόμους. Αυτούς τους παράξενους, που αποφασίζουν πως το χρώμα και το άρωμα μερικών λουλουδιών -όταν ανοίγουν την πόρτα τους- αξίζει τη δέσμευση του ποτίσματος. Εκείνους τους περίεργους ανθρώπους που συνειδητά επιλέγουν να πρέπει να το σκεφτούν πριν πάνε διακοπές. Που πρέπει να βρίσκουν άνθρωπο να έρχεται μέρα παρά μέρα να ρίχνει νερό στα χορτάρια τους, πριν κλείσουν εισιτήριο κι αν δεν τον βρουν επιλέγουν να κάτσουν σπίτι τους ποτίζοντας γλάστρες. Κι όλα αυτά για λίγο πράσινο και λίγο φρεσκοκαμωμένο οξυγόνο στο χώρο τους. Ακατανόητο.
»Ούτε εκείνους με τους σκύλους, τις γάτες ή τα χρυσόψαρα κατάλαβα ποτέ. Ανθρώπους που μιλάνε για συντροφιά και παρουσιάζουν τα κατοικίδια για παιδιά τους. Τι να τις κάνω, φίλε μου, τις χαρές που θα μου κάνει το τετράποδο όταν θα μπω στο σπίτι αν πρέπει να τις πληρώσω με την υποχρέωση όντως να γυρίσω σπίτι; Κι αν εγώ απόψε το βράδυ περνάω καλά και θέλω να μείνω μέχρι πρωίας, γιατί να έχω το άγχος να πάω πίσω “στην ώρα μου” για να βγει ένα ζωντανό λούτρινο τη βόλτα του; Κι άντε πως γύρισα. Μία, δύο, πέντε, δέκα, έκανα ακριβώς αυτό που έπρεπε, γύρισα. Κι ας μην ήθελα! Πόσο πιστεύεις ότι θα κρατήσει αυτό χωρίς να καταλήξω να αντιπαθώ τον ιδιόρρυθμο χνουδωτό συγκάτοικο που με υποχρεώνει σε συνέτιση; Δεν τον παίρνω λοιπόν εξαρχής και γλιτώνω και τις τρίχες του στον καναπέ μου.
»Κι αν νομίζεις πως όλοι αυτοί έχουν κάποια διαφορά από τους άλλους, που βάζουν στο κεφάλι τους για νταλκά ανθρώπους αντί για κατοικίδια ή γλάστρες, γελιέσαι. Αυτήν την κατηγορία όμως δε τη θεωρώ απλά παράξενη, μα αδύναμη. Τους λυπάμαι λίγο κάποιες φορές. Εξαπατώνται από την ψευδαίσθηση της συντροφικότητας κι αφήνουν τον εαυτό τους να πέσει στη μεγαλύτερη παγίδα που σκέφτηκε ποτέ ανθρώπινος νους: Τη σχέση. Σαν να παίρνεις δυο σκυλάκια και να δένεις τα μπροστινά ποδαράκια τους με κολλητική ταινία, υποχρεώνοντάς τα να πηγαίνουν παντού μαζί, να τρώνε απ’ το ίδιο μπολ με φαγητό, να βρίσκονται στον καναπέ τις ίδιες ώρες και αντίστοιχα τις ίδιες ώρες βόλτα. Και να μένουν εκεί, γιατί κάποιος τους έπεισε πως το να κόψουν την ταινία θα πονέσει. Μα αξίζει φίλε λίγος πόνος αν αυτός σημαίνει ελευθερία. Αυτό πιστεύω.
»Μη βιαστείς να με πεις δεσμοφοβικό, δε μου αρέσει η λέξη και δε μου ταιριάζει κιόλας. Κλειστοφοβικό πες με, δε μ’ ενοχλεί, απ’ αυτό όντως είμαι! Δεν έχω θέμα με τις σχέσεις, έχω θέμα με τις κλειστές συνθήκες – κι αυτό γιατί οι άνθρωποι δεν ξέρουμε ποτέ τι έχουμε μπροστά μας. Όταν δεσμεύεσαι σε κάποιον, ουσιαστικά του λες πως πιστεύεις ότι είναι ό,τι καλύτερο μπορούσε να έρθει στον δρόμο σου κι αυτό είναι ψέμα ξεκάθαρο! Δεν ξέρω τι υπάρχει παρακάτω, δεν ξέρω τι θα συναντήσω στο δρόμο μου. Με ποια λογική ν’ απορρίψω κάτι που δεν έχω καν γνωρίσει;
»Μετά είναι κι η μονοτονία και σε συνέχεια της η ανία. Τι γίνεται φίλε όταν αρχίσουν να σε πνίγουν αυτά; Ο έρωτας είναι υπέροχος -μαζί σου σ’ αυτό!- μα περιορίζεται μονάχα στο συναίσθημα της αρχής κι αυτό οι παράξενοι άνθρωποι μοιάζει να το ξεχνάνε. Ο έρωτας είναι η πρώτη μπουκιά από ένα πιάτο με αστέρι Michelin. Ασύγκριτη κι ανεκτίμητη! Μα η δεύτερη μπουκιά από το ίδιο πιάτο θα είναι πάντα προβλέψιμη – όσο κι αν θες να λες το αντίθετο το ‘χεις ήδη γευτεί, δεν έχει τη δυνατότητα πλέον να σ’ εκπλήξει! Κρίμα κι άδικο δεν είναι να πεις πως επειδή δοκίμασες το Michelin δε θες ποτέ στη ζωή σου να ξανά φας μακαρονάδα με σκέτη σάλτσα;
»Σκέψου και το άλλο. Τι γίνεται αν εσύ δοθείς κι αποφασίσει μετά ο άλλος πως δεν του κάνεις; Τι γίνεται άμα η εικόνα, που τόσο καλά ξέρεις να δείχνεις προς τα έξω, αλλάξει λίγο αν έρθει κάποιος πιο κοντά και η πραγματικότητα είναι ανίκανη να κρατήσει αυτόν τον άνθρωπο δίπλα σου; Δεν είμαστε άψογοι οι άνθρωποι, ποτέ δεν ήμασταν. Έχουμε ελαττώματα κι αν απορριφθείς γι’ αυτά, πονάει. Ειδικά αν αφέθηκες πρώτα να δεθείς. Αξίζει;
»Μη με περνάς για άκαρδο ή αναίσθητο άνθρωπο. Δεν είμαι. Έχω πέσει κι εγώ στην παγίδα του έρωτα. Η διαφορά μας είναι ότι επέλεξα να μην την αφήσω να με κλείσει στα κουτάκια της. Προτίμησα να ‘μαι με αυτόν τον άνθρωπο αποκλειστικά μεν, χωρίς όμως ποτέ ν’ αφήσω την ταμπέλα μιας σχέσης να μας καπελώσει. Κι όταν αυτό εξελίχθηκε για την άλλη μεριά σε πρόβλημα, προτίμησα ν’ αφήσω τον άνθρωπο. Να ακούσω το ένστικτό μου που άρχισε να αναβοσβήνει τις κόκκινες ταμπέλες με την επιγραφή “κίνδυνος θάνατος”, και να φύγω. Το μετάνιωσα; Όχι. Μα για να μη σου πω και ψέματα, το έχω πού και πού απορία τι θα είχε γίνει αν είχα μείνει. Με τριγυρνάει πού και πού η σκέψη του τι θα ήταν διαφορετικό αν επέλεγα να μείνω μερικά βράδια και να μας βρει το ξημέρωμα μαζί. Ανατριχιάζω στο “μαζί” και επανέρχομαι. Φορές αναρωτιέμαι πώς θα ήταν αν είχα στη κρεβατοκάμαρά μου διπλό αντί για μονό κρεβάτι και δεν έπρεπε να διώχνω κάθε φορά το πρόσωπο με τη δικαιολογία πως θα ξυπνήσουμε πιασμένοι. Αναρωτιέμαι.
»Ξέρεις τι; Έχουν υπάρξει δυο τρεις φορές που μπήκα σπίτι και μου παραφάνηκε μουντό, κατανόησα λοιπόν για λίγα δευτερόλεπτα τους παράξενους με τις γλάστρες. Ήταν και δυο τρεις άλλες που μπήκα σπίτι και μου παραφάνηκε ήσυχο, αναρωτήθηκα λοιπόν αν θα είχε τη χάρη του ένας σκυλάκος στον καναπέ μου. Και υπήρξε και μία φορά -μονάχα μία- που βρέθηκε στον δρόμο μου ένας άνθρωπος που μ’ έκανε να αμφισβητήσω την ελευθερία μου. Μα ήταν πολύ – κι έκανα πίσω. Αναστατώθηκε το μέσα μου, ήρθαν πρωτόγνωρα συναισθήματα, αποσυντονίστηκα και κρύφτηκα. Αρκέστηκα στις καλοκαιρινές καψούρες μου, στα ευκαιριακά (κι αντικειμενικά πολύ πιο εύκολα) κρεβάτια μου, και στην απόλυτη ελευθερία που μου πρόσφερε το να μην αντικαταστήσω το “μου” με το “μας”. Ή μάλλον στη σχεδόν απόλυτη, αφού μου επέτρεψε να κάνω ό,τι ήθελα εκτός από το να αφήσω αυτόν τον άνθρωπο κοντά μου. Κάπως άδικο, μπερδεμένο.
»Τι κέρδισα απ’ όλο αυτό; Μια μπιγκόνια. Ένα μικρό δώρο από το πρόσωπο εκείνο, δοσμένο για να μου θυμίζει πως έχει και λίγη ομορφιά η δέσμευση του ποτίσματος.
»Είχε δίκιο; Για εμένα ακόμα το ψάχνω, για εσένα όμως αφήνω ανοιχτή την απάντηση…»
Συντάκτης: Ελένη Τουρλούκη
